Adem in, adem uit

Met Norah Jones in mijn oren, kijk ik terug op de voorbije weken.
Het gedoe met mijn ouders en de ronduit grove opmerking van mijn vader, (niet ongerust zijn, ik heb een min of meer verzoenende sms gestuurd en een excuus gekregen...darna heb ik geslikt en t zo gelaten, t zijn mn ouders he), de poging tot het kopen van een huis (waarvan ik vandaag weet dat t niet voor mij is), en een bijzonder iemand, nog maar zo kort in mijn leven maar...
Iemand die me allerlei heeft doen inzien, hoe ik was in relaties, en wat ik al wist, hoe ik heel vaak mezelf niet kon/mocht zijn...
Nu kan dat wel en t is een beetje eng ook, ik weet wie ik ben als single, maar wie ben ik in een relatie? Wie ben ik in een relatie als ik geen moeite moet doen om de ander te behagen, als ik mezelf kan en mag zijn? Eng, doodeng...
Ergens diep vanbinnen in mij, komt een jonge vrouw tevoorschijn, eentje die er altijd is geweest maar bedolven was onder stootkussens, schilden enzovoort...
Eentje die zegt: t is tijd om alles van je af te gooien, te stoppen met in een veiligheidspatroon te vervallen en dus voor mannen te kiezen waarbij je niet jezelf mag zijn.
Want er is er nu eentje, die jou wil om wie je bent, of je hem nu meesleurt in de rush van een drukke avond of gewoon zit te babbelen en te lachen, of met een beetje alcohol in je bloed op een fuif staat te dansen, of je nu neten uit het haar van je dochter staat te halen of boeken staat te kaften...Hij raakt je, raakt je diep, heel diep.
Als je bang bent om over hem over te walsen in zo'n rush, dan zegt hij: Wals Annemie, wals.
En dan huil je tranen met tuiten, omdat dat het mooiste is wat je in ongelooflijk lange tijden gehoord hebt, nee nog nooit gehoord hebt, omdat t je dieper raakt dan je ooit voor mogelijk had gehouden, je niet wist dat diep zo diep kon zijn...
En dan valt alles weg, de teleurstelling om het huis, de waterval aan verwijten van mijn ouders, de stress op t werk...er is alleen nog warmte, geliefdheid.
Ik voel het komen, stilletjesaan komt alles los, t zal nog wat tijd vragen, en wat tranen (van ontroering, van loslaten, van geluk), maar t komt...t is eng, maar t voelt goed, maakt me gelukkig! Op een heel eenvoudige, simpele manier...
De zon begint te schijnen...en mijn droom van een gezin komt ook weer, opeens veel realistischer, en tegelijk ook eenvoudiger, de eenvoud van een gewoon meiske van eenvoudige afkomst, die simpelweg gelukkig wil zijn...en die waarschijnlijk te lang teveel gewild heeft om zichzelf te beschermen, geen gemis te moeten voelen van dat wat ze het meest verlangde...simpel gezinsgeluk, een fijne liefhebbende partner, eventueel kindjes, een leuke hobby en sociaal engagement...
k ga slapen nu, met een big smile, en een kwetsbaar maar gelukkig hartje!
xxx