Moeeee

Oke, ik ga veeel te laat mijn bed in tegenwoordig :-).
En als je dan zo moe zit, alleen voor de computer...dan gaan je gedachten met je op de loop.
Meestal zijn dat niet de vrolijkste momenten van je leven.
Je voelt je opeens een zielig, achtergelaten verweesd wild poesje.
Oh wat ben je zielig!
Geen katertje in de buurt, geen kameraadjes vlakbij...
Dat eerste zou zo erg nog niet zijn, als het tweede er was, maar met een kind spring je niet eens snel bij iemand binnen en morgen is t werkendag.
k ben t gefilosofeer over waarom hier alleen, wat doe ik mis, (om het nog erger te maken: mijn eigen moeder zegt dat ik te kieskeurig ben notabene! dat doet best pijn om te horen), waarom niet opgegroeid in deze stad, waarom geen knappe griet enz... hartsgrondig beu.
En toch doe ik dat, daarover piekeren, me er slecht door voelen... Me stupid woman!
Dat is met ups en downs, geen heel jaar... maar verdorie, wanneer komen na die 11 slechtere jaren nekeer de goeie? (ja ik weeeet t ik heb n fantastische dochter maar t gaat hier over mezelf als vrouw, niet als mama)
Niemand kan zeggen dat ik t niet volhoud, dat ik niet in de kleine dingen t mooie probeer te zien, dat ik geen zotte mama ben, geen vrolijke collega of vriendin...maar hey, hoe open ik ook ben, sommige dingen ziet niemand. Nu schrijf ik er wel over en sinds heel kort zijn er ook n paar vriendinnen die me perfect begrijpen. Dat is veel, heel veel.
Ik las ergens bij n vriend op facebook dat zwijgen soms makkelijker is, maar zeker niet beter....
Ik kan niet zwijgen, ben superopen, en ik denk dat dat voor mij, met mijn karakter nog altijd de beste weg is. Als ik niks meer zou kunnen/mogen zeggen, delen...hoe verwerk ik dan alles?
En hoe zit dat met mijn open karakter op relationeel gebied...
Ja, alweer mn moeder zegt dat ik beter wat meer zou zwijgen in een relatie.
Dat kan ik niet, wie ben ik dan nog? Een schim van mezelf, of iemand anders die ik niet ken.
Ik begrijp dat met mijn directheid en openheid de partnerkeuze beperkt is, maar voor zover ik weet is ze onbestaande.
En vanavond ben ik zo moe, dat ik dat effe moe ben, gefrustreerd soms, ik zou mezelf bijna gaan aanprijzen maar ach, laat maar.
Moe word ik ervan.
Of hoe je van fysieke vermoeidheid, emotionele vermoeidheid krijgt...
Gouden raad van tante Mie: als je je lichaam verzorgt, zal de rest ook al beter gaan.
Dus....ik ga slapen.
In de hoop een avond als deze niet gauw weer te hebben.
Het goeie nieuws van de dag (mezelf een beetje oppeppen): k heb t slot van de deur van de keuken geolied, waardoor ze beter sluit nu...
Applausje voor mezelf zeker? (oke, mensen die me kennen weten dat ik dit sarcastisch bedoel he).
Slaapwel!