Tranen met tuiten

Mijn favoriete tante heeft borstkanker, of hopelijk had...
Maar na de operatie wacht er nog een lange weg en daar begint ze morgen aan.
Ik zag haar vandaag en ach ik zie haar zo graag, ook al ken ik haar niet zo heel goed en zie ik haar wel regelmatig maar niet veel.
De hele weg naar huis was nogal mistig eigenlijk.
En ook nu heb ik het ontzettend moeilijk. Door wat zij al meemaakte en door wat ik meemaakte voel ik me verbonden met haar, heel erg verbonden.
Ik heb het gevoel dat het iets woordenloos is wat ons bindt, ik voel het elke keer ik haar zie.
Ik duim voor haar dat het een makkelijk te dragen moeilijke weg wordt en als iedereen die dit leest even aan haar denkt dan zal ze vast extra energie krijgen.
Mensen zeggen vaak: het leven is zo moeilijk en zwaar, maar dat is zever, meestal zijn het de mensen die het elkaar moeilijk maken en elkaar pijn doen. Maar in dit geval, dit is wat het leven zwaar maakt: ziektes, lichamelijk ongemak. Of hier mensen aan de oorzaak van liggen durf ik niet zeggen, misschien onrechtstreeks door t milieu naar de maan te helpen maar bon.
Het is al niet gemakkelijk om afstand te nemen van mensen rondom je, die je pijn doen, het je moeilijk maken, dat is al aartsmoeilijk, maar wat als het in je eigen lichaam zit? Dat kan je niet achterlaten he, daar moet je zeker door.
Misschien is dat waarom ik probeer altijd door de problemen te gaan, alles te doorleven in plaats van het te proberen vergeten... ik blijf erover praten tot ik er vrede mee heb dat het mij overkomt.
Slaapwel aan allen die ik liefheb
Amy