Stress and confusion

Wat die stress betreft, dat gaat over t werk.
Tot voor 4maand hadden we een boeiende job met een computerprogramma dat weliswaar niet perfect was, maar dat voldeed, waar we een goed werktempo mee hadden, waardoor we tijd hadden om met de wetgeving bezig te zijn, opzoekingen te doen voor moeilijkere dossiers. Ik deed mijn werk erg graag toen. s Avonds was er nog energie over om "vanalles" te doen...
En dan kwam de melding dat ze gingen beginnen met een nieuw programma waar allang aan gewerkt was. Het concept was absoluut niet slecht, de voorbereidende opleidingen vrij duidelijk en aantrekkelijk. En dan ging het in productie....
Elke avond stikkapot thuiskomen, duizend en één excuses moeten verzinnen aan de telefoon, uitgescholden worden, dingen willen proberen die nog niet geprogrammeerd blijken te zijn (maar dat wisten we niet natuurlijk), bugs, ik had er nog nooit van gehoord, maar er is geen werkdag meer zonder :-) enzovoort...
Het zorgt voor behoorlijk extra stress en op vrijdagavond een vorm van uitputting die niet prettig meer is.
Tot zover mijn gezaag over t werk :-).
En dan is er de verwarring...t zal wel duidelijk zijn op welk gebied zeker? :-)
Twee maanden terug iemand leren kennen, heel toevallig, maar er was van in t begin aantrekking, bij mij toch.
Vanalles gebeurd, ook wel wat gepraat en mja, nu ben ik in een stadium dat ik hem graag beter zou leren kennen, maar ik weet niet eens of hij een lief heeft. En iedereen kent vast mijn principe wel, ik begin niks met mensen die een lief hebben, daar hou ik afstand van...ik wil niks kapot maken.
Het is wel zo dat ik hem mooi vind, en dat die mysterieuze aantrekking voor rare dingen zorgt. De vlinders probeer ik uit alle macht tegen te houden (tja klinkt raar uit mijn mond maar ik moet toch n keer proberen ook verstandig om te gaan met mijn liefdesleven) zeker zolang ik niet weet of hij single is of niet.
t Is moeilijk...daarstraks een heel raar begroetingskusje, twee weken terug eerste keer kus gekregen, gewoon op de wang, vorige week op een derde van mijn mond en vandaag, we leken wel twee steenezels bij elkaar, naar elkaar kijken, niet afwijken en daardoor kwam de kus gewoon op de mond terecht...
En dan moet ik mijn vlinders in bedwang houden? Grote, zware opgave voor mij :-).
Ach ja, time will tell zeggen ze dan, maar aangezien geduld niet mijn sterkste kant is, rest er mij alleen nog galgenhumor zeker?
En zelfs die komt niet als je t wil.
Ook wel even gepraat met hem en goh, echt elk huisje heeft zijn kruisje he.
Hij heeft zijn beste maat met de moto zien doodrijden voor zijn ogen.
Het leven spaart niemand denk ik dan. De ene wordt anders geraakt dan de andere maar iedereen moet een manier zoeken om verder te gaan met leven, zij die achterblijven toch.
Ik probeer me in te beelden wat een impact het heeft op je leven zoiets te zien.
Onvoorstelbaar is het.
Ondanks alles in het leven blijf ik geloven dat er iemand is, een man, die me graag naast zich wil om wie ik ben, die me begrijpt. En hetzelfde van mij naar hem in omgekeerde richting natuurlijk.
Als ik maar geduldig genoeg ben, en rustig genoeg blijf, en niet weer ga internetdaten, dan komt die man...of misschien is ie er dus al :-).
Wie weet....
Voilà, take care en big hugs (want t was gisteren knuffeldag!).
tataaaaa :-))
xxxxx
Mieke