Prettige feestdagen!

Hallo,
Het leven gaat verder en zo is het ook bij mij de laatste maand gegaan...Als ik dan even aan zelfbeklag mag doen (en ja er zijn ergere dingen ik weet het, maar er zijn ook leukere), ik heb een harde twee weken achter de rug. Er was het vervolg voor het Hof van Beroep in Gent. Maar de dag daarvoor zat ik met een zieke dochter. Thuisgebleven, maar de dag nadien moest ik gaan he, dus heb ik haar min of meer ziek naar de opvang moeten brengen en geloof me, dat breekt je hart. En dan zag ik hem daar, in z'n motorpak en ik besefte dat ik er stond, op alle mogelijke manieren deze keer: verzorgd, beetje schmink, hooggehakte laarzen, deftige rok, haartjes mooi ( grijs weggeverfd :-) ), en inwendig de kicks herhalend die ik in de Wushu geleerd had :-).
Ik stond er, zowel geestelijk als lichamelijk sterk in mijn schoenen, met absolute dank aan de Wushu, wat n aanrader is voor iedereen om te doen!
En ik zag hem zoals ik hem nog niet vaak gezien heb, want daarvoor zat mn angst altijd in de weg: zielig, een hoopje ellende, wat hij puur aan zichzelf te danken heeft voor alle duidelijkheid, ik heb geeeeen medelijden met de mens :-)...enfin ik kan nog wel even door gaan.
De rechter leek me fair, alleen vond ik t nogal raar dat hij de mening van een achtjarige wilde horen, sorry maar die zijn op een leeftijd dat ze nog niet kunnen inschatten wat er gebeurd is en wat de gevolgen zijn...Vele volwassenen kunnen t al niet, laat staan een achtjarige!
Enfin, daarna heeft hij t nog n keer voor zichzelf verknald, waarna zijn advocaat razend was op hem :-). Geweldige show moet ik zeggen, ware t niet dat ik nu wel met n benauwd hartje zit te wachten op de uitspraak van de rechter...ik zou het heel onverantwoord vinden hem bezoekrecht toe te kennen...en daar was de procureur ook volledig tegen... hopelijk volgt de rechter haar advies!
En s avonds was Sensi nog steeds ziek...de dag erna was ze gelukkig al beter maar 3 dagen later zat ik met haar op spoed voor een acute oorontsteking die haar zo'n pijn gaf dat kinderpijnstillers niet meer hielpen! Heerlijke zondag dus (NOT!).
Gelukkig was ze er niet koortsig van en kon ze gewoon naar school.
De avond voor het voorkwam, herlas ik even de conclusies van mijn advocaat en dat was pijnlijk en emotioneel en toen, toen voelde ik twee handen op mijn schouders...mijn grootvader was hier bij me en steunde me, ik heb gehuild van ontroering en om de liefdevolle warmte, hij was hier bij mij. En s ochtends reed ik met de auto over de E17 naar Gent en daar was n prachtige regenboog, zoo mooi en compleet heb ik hem nog niet gauw gezien,van grond tot hemel. t Voelde fijn om te weten dat ik er zeker niet alleen voorstond. En hey, ik vergeet zeker niet de andere mensen die me steunden, me smsten, bezorgd om me waren en met me meeleefden en meeleven...Dat doet natuurlijk oooook deugd en zonder hen zou ik ook niet willen.
En dan is er sinds enige tijd ook een ander verlangen, een lichamelijk verlangen :-S. Vanmorgen tijdens training helemaal gek geworden van iemand ;-), maar was het puur lichamelijk? geen idee. Ik heb het weken niet gevoeld bij hem, maar hij was dan ook erg nors, deze week was hij meer ontspannen, misschien was het daarmee... geen idee.
Enfin, tzal wel t minste van mijn zorgen zijn zeker ;-).
Hopelijk ken ik binnen 48 uur toch t resultaat van de rechtszaak en is t dan nekeer mogelijk om het af te ronden (en hoef ik dan ook geen advocaat meer te betalen ;-) ).
In elk geval geniet van de mensen die je liefhebt, beleef gezellige, warme feesten en vergeet niet te genieten naast al dat eten, wat doe ik aan?, wat koop ik voor die of die...
Lovee y'all!
Dikke kusseknuf
Annemie