Ik wil mezelf niet verliefd maken, ik wil alleen nog gaan voor ware liefde
Ik wil je wel beter leren kennen om te zien of jij dat misschien bent?
Ik ben zo bang om nog lief te hebben dat ik t echt niet zou merken als je de ware bent…
Zo bang
Bang om iets verkeerds te doen, om te zeggen, bang om te hard van stapel te lopen
Bang dat je je helemaal niet aangetrokken voelt tot mij, dat je denkt: oh jee daar is ze weer..
Wat is echt? Wat is een illusie? Is liefde een illusie?
Wat is oprecht?

T Is vreselijk om alles in twijfel te trekken
Ik voel opeens de druk die ik mezelf opleg om iemand te vinden,
Dat is pas erg en onnatuurlijk
En daarom zit ik ook zo freaky in elke leuke gast een kandidaat te zien?

Het helpt misschien als ik me nu gewoon een beeld vorm van mijn leven zonder man, het is al zo ingericht, dus zo moeilijk kan dat toch niet zijn?

Conclusie: de persoon in kwestie is een allerliefste, schattige gast en hopelijk mag ik hem binnenkort een vriend noemen…
En verder zien we wel…
Alleenzijn is ook wel fijn :-))
Zullen we dan maar zeggen!