Tranen

Voor de verloren jaren in mijn leven...
Gisteren een heerlijke avond gehad, een fijne meid beter leren kennen.
Ook een fijne kerel ietsiepietsie beter leren kennen.
Alleen, door aan de één mijn verhaal te vertellen en door de andere ondervraagd te worden over mijn situatie...
Besefte ik dat t toch verloren jaren geweest zijn...opeens was ik de 2 vanvoor kwijt zonder echt genoten te hebben van het leven ermee.
En daarom deze ochtend bij t wakker worden: tranen... niet veel, enkele verloren tranen die stilletjes over mijn wangen liepen...
En toch zou ik blij moeten zijn, want diene fijne kerel had duidelijk ernstig nagedacht, kwam met voorbereide vragen...
Alleen vrees ik dat de antwoorden nogal shockerend waren voor hem.
:-s
We zien wel, als t zo moet zijn dan zal t zo zijn zeker?
En anders niet...
Als jullie maar weten dat ik hier zit met een lieve ietwat onzekere smile, met een warm gevoel in het hart...
Dikke kusseknuf!