Depritime

Ik weet niet goed waarom maar ik voel me een beetje depri vanavond.
De hele dag heb ik me geergerd aan liefdesliedjes op de radio, als I wanna wake up with you, I want you to be, the first thing that I see...
En nog véééél meer melige toestanden.
Ik had bijna mijne slipper naar diene radio gegooid, maar we zitten er met 4 en dus heb ik me maar koest gehouden.
Met veel gezucht en gesteun weliswaar.
Ach.
De vraag van de dag was: volg je je verstand of je hart in liefdeszaken?
Het antwoord pfff is iets langer en nog steeds onvolledig ;-))
Als je nooit je hart volgt is de kans groot dat je er ooit spijt van krijgt, anderzijds behoedt je je hart voor het gekwetst raken.
Volg je nooit je hart, kan je dan intens leven, met diepe oprechte gevoelens?
Voorbijgaand aan al het materialistisch gedoe?
Ik denk het niet.
Maar o maar, hoe intenser je leeft hoe intenser je emoties kunnen zijn natuurlijk, de goede en de slechte.
Anderzijds ondervind ik zelf dat je weerstand ook groter is als je jezelf van de goede dingen laat genieten en ze ook wil zien en voelen.
Oke, ik moet voor mezelf praten, mijn weerstand is groot.
Wie kan er antwoord geven op mijn vraag?
Eerlijk gezegd denk ik dat de mensen die hun levenspartner gevonden hebben, gaan zeggen dat het een combinatie van beide is geweest.
Daar ga ik dan op mijn bek met mijn vraag natuurlijk...
En eerlijk? het is wat ik in stilte ook droom, dat zowel je verstand als je hart voluit ja kunnen roepen, zalig moet dat zijn.
Waarschijnlijk zit ik op deze moment in een verwarrende fase.
Misschien moet ik de persoon in kwestie nog een keer horen zeggen wat ie enkele maanden geleden zei. Enfin ik zit er niet mee om dat nog nekeer te vragen zunne...
Maar misschien moet ik hem eens vragen wat hij dan wel van me wil...
Ik wil best zijn maatje zijn.
Als hij da voor mij ook wil zijn.
t Is heerlijk om ook een steun te hebben van het andere geslacht (die geen familie is Herman -p)
En ach, het is nu toch mijn bedoeling mijn leefwereld te verruimen, en mijn mannelijke vriendenkring.
De meesten denken als ze mij zien op concerten enzo dat ik geen gewone ben en dat ik nogal uitdagend doe.
Ja dat is zo, ik heb me 6 jaar lang geen vrouw gevoeld, geen mooie vrouw.
Maar nu wel, ik ben me genoeg bewust van mijn slechte punten enzovoort...maar ik doe op die concerten precies waar ik zin in heb: dansen, me mooi opkleden om te gaan en me rot amuseren.
Krijg ik mannelijke belangstelling, dan is dat fijn, maar ik weet heel goed, dat ik nooit zomaar iets ga beginnen met de eerste de beste. Daar ben ik nu te kieskeurig voor!
Ik ga proberen genieten van de vlindertjes en dromen die me weer vullen...
En dan zien we morgen wel weer.
Slaapwel allemaal