Pijn
Daar is ie weer, de jammer genoeg zeer vertrouwde pijn, ter hoogte van de hartstreek...
Ik haat t en ik word er verdrietig van.
Ik zou als een kind in de armen van mijn moeder of vader willen liggen en huilen en me beter voelen met hun troost en liefde.
Maar ik ben er bijna 31 en zo werkt t niet meer op deze leeftijd.
Het helpt om te beginnen ook al niet meer.
Ik ben het ouderstadium voorbij gegroeid he.
En een partner is er niet, dus wie gaat mij troosten, me steunen, me vastpakken en me even de wereld doen vergeten?
Tussen twee haakjes: de goede verstaander had t al door: moest er een partner zijn, dan zou die vervloekte pijn er vast niet zijn.
En met zijn twee zouden al de overige rotzooiproblemen er ook al minder erg uitzien...
Of gewoon draaglijker zijn, misschien sneller opgelost, of veel minder erg lijken.
Eerlijk gezegd, moest ik geen dochter hebben en ik voel die pijn... ik zou me lazarus zuipen en mijn longen vol smoor pompen....
Ik ben gaan joggen daarstraks volgens t start 2 run principe (met dochter in de buurt voor al diegenen die denken dat ik haar terwijl thuis opsluit).
Ik had niet t gevoel dat ik aan t eind van mijn kunnen was. Dat gaat goed dan, maar nu zit ik nog met overtollige frustratie.
Mijn cheffin ging me vandaag nog eens heel belerend ôp een detail wijzen waarbij ze vrolijk vergat dat zij, die het dossier voor mij behandeld heeft een paar maand terug, hetzelfde ook vergeten was.
k Heb nogal subtiel geantwoord dat ik niet de eerste was in het dossier die daarin gemist had ;-)))
Ah niet met mij he... ik ben t kotsbeu om afgebroken te worden!
Ik word vanzelf al genoeg afgebroken door mijn gedachten, angsten, pijn, onzekerheden...
k Zou zo nog wel een eind kunnen gaan joggen, maar mijn dochter slaapt he...
Dus zing ik maar: Cause only the fools rush in...
Kwestie van mezelf wat op te peppen.
Ik ben t na 2,5 jaar zo kotsbeu om nog steeds in deze "tussenperiode" te zitten. Ik had me 2 jaar geleden niet kunnen inbeelden dat deze periode zolang ging duren.
En elke keer komt er een jaar bij...
Ik haat t om zo vol zelfmedelijden te zitten maar als ik t er niet uitlaat wordt het frustratie en dan?
Pff
ik ga nog wa zingen want ik kom er toch niet uit.
Bye
Ik haat t en ik word er verdrietig van.
Ik zou als een kind in de armen van mijn moeder of vader willen liggen en huilen en me beter voelen met hun troost en liefde.
Maar ik ben er bijna 31 en zo werkt t niet meer op deze leeftijd.
Het helpt om te beginnen ook al niet meer.
Ik ben het ouderstadium voorbij gegroeid he.
En een partner is er niet, dus wie gaat mij troosten, me steunen, me vastpakken en me even de wereld doen vergeten?
Tussen twee haakjes: de goede verstaander had t al door: moest er een partner zijn, dan zou die vervloekte pijn er vast niet zijn.
En met zijn twee zouden al de overige rotzooiproblemen er ook al minder erg uitzien...
Of gewoon draaglijker zijn, misschien sneller opgelost, of veel minder erg lijken.
Eerlijk gezegd, moest ik geen dochter hebben en ik voel die pijn... ik zou me lazarus zuipen en mijn longen vol smoor pompen....
Ik ben gaan joggen daarstraks volgens t start 2 run principe (met dochter in de buurt voor al diegenen die denken dat ik haar terwijl thuis opsluit).
Ik had niet t gevoel dat ik aan t eind van mijn kunnen was. Dat gaat goed dan, maar nu zit ik nog met overtollige frustratie.
Mijn cheffin ging me vandaag nog eens heel belerend ôp een detail wijzen waarbij ze vrolijk vergat dat zij, die het dossier voor mij behandeld heeft een paar maand terug, hetzelfde ook vergeten was.
k Heb nogal subtiel geantwoord dat ik niet de eerste was in het dossier die daarin gemist had ;-)))
Ah niet met mij he... ik ben t kotsbeu om afgebroken te worden!
Ik word vanzelf al genoeg afgebroken door mijn gedachten, angsten, pijn, onzekerheden...
k Zou zo nog wel een eind kunnen gaan joggen, maar mijn dochter slaapt he...
Dus zing ik maar: Cause only the fools rush in...
Kwestie van mezelf wat op te peppen.
Ik ben t na 2,5 jaar zo kotsbeu om nog steeds in deze "tussenperiode" te zitten. Ik had me 2 jaar geleden niet kunnen inbeelden dat deze periode zolang ging duren.
En elke keer komt er een jaar bij...
Ik haat t om zo vol zelfmedelijden te zitten maar als ik t er niet uitlaat wordt het frustratie en dan?
Pff
ik ga nog wa zingen want ik kom er toch niet uit.
Bye
posted by Mieke @ 10:06 p.m.
1 Comments:
At 19 april, 2006 17:07,
Michiel en Leentje said…
zing zing zolang je kan,
de heer die houdt ervan...
dat zongen ze vroeger in de mis bij michiel op school... ;-)
hey meid, kop op! ik zend je van hieruit een interland langeafstandsknuffel met twee armen...
Een reactie posten
<< Home