Verwarring

Hier zit ik dan, vol zelfmedelijden, niet wetende wat te doen of toch?
Mijn hart trekt naar de ene kant, mijn verstand zegt tegen mijn hart: wanneer ga je nu eindelijk eens een keer naar me luisteren?
En nog een stuk van mijn verstand zegt: Hallo, je moet dringend afwassen voor je te moe bent vanavond ;-))
Maar dat tussen haakjes...
Ik vind een zuiver geest en een gelucht hart toch wel net iets belangrijker dan een afwasje.
Ik ben niet ongelukkig he... en ik heb eigenlijk het gevoel gekregen dat ik ga lopen als het woord "relatie" ter sprake komt. Gek, ik die zo verklaarde en beweerde klaar te zijn voor een relatie.
Misschien wel maar dan toch alleen met de juiste. Dus misschien is het dat?
Geen idee eigenlijk.
Ik weet niet veel op deze moment.
Misschien moet ik toch maar eerst gaan afwassen en weet ik het dan.
Maar wat is de vraag? Wat moet ik weten?
Ik merk wel dat als het woord "relatie" ter sprake komt, ik de neiging heb om hard te gaan lopen.
Heb ik dan zulke trauma's overgehouden aan de laatste lange ervaring?
Het zou niet echt onbegrijpelijk zijn, maar anderzijds gaan mijn huidige angsten in tegen alles waar ik naar verlang.
Het leven is complex zeggen ze dan. Misschien mag ik het herformuleren: de mens is complex, het leven is simpel.
Dat klinkt beter!
Net als iedere mens ben ik dus ook complex....nu nog de persoon met de juiste kronkels tegenkomen, zodat we elkaar kunnen begrijpen in onze complexiteit.
En dan denk ik zo soms, ah diene zot ken ik al :-))
moet ik het dan anders gaan bekijken en zeggen dat hij mij niet waard is? Waarschijnlijk wel natuurlijk... dat probeerde hij me onlangs zelf toch wijs te maken, jammer genoeg laat ons zeggen, want dat siert hem dan weer he.
En there we go again.
Gelukkig zal ik hem nu wat minder gaan zien, op mijn initiatief onder andere.
Anderzijds is ie een echt maatje geworden en dat is fijn.
Heel erg fijn! OKe daar ga ik nu wat van genieten en dan terwijl afwassen.
Ook al weegt mijn hart wel 100 kilo bij momenten.
Vandaar het zelfmedelijden weer even denk ik: heeft wat ik meegemaakt heb dan toch zo'n stempel op mij gedrukt?
Oke deze avond mag het nog even he? Morgen weer volle kracht vooruit en we zien wel wat het leven brengt. Vanavond mag ik zielig zijn.
Dat vind ik een goede deal, nee?
En genieten van het in elkaar passen dat ik voelde...en van het meer gemeen hebben dan iemand had kunnen denken...
Dus laat mij me mijn fouten maar maken he...of juist niet, alles is een gok!
Slaapwel!