Minder moe!

Hier zit ik dan, met een glaasje lekkere rode wijn, in de living van mijn huurappartement. Diezelfde living die mijn vader met veel liefde voor me geschilderd heeft. Een grote muur in bruin, de rest in wit. Rust vind ik hier, heel veeel rust. Mijn vader kwam hier onlangs binnen en zei: Van onze drie kinderen, woon jij het gezelligst. En t is hier zo opgeruimd, dat zijn we niet van u gewoon :-). Haha, mijne papa toch ;-). Ja hier wonen doet Sensi en mij goed.
Als ik hier ben, is er rust, evenwicht, geluk, warmte. t Probleem is dat als ik buitenkom, ik er enorm naar verlang weer hier te zijn. De stress, drukte, rotzooi blijft hier buiten. Heerlijk.
Zo dadelijk ga ik een doucheke nemen in mijn heerlijk warme badkamer.
Oké, ik woon hier graag.
Vorige nacht heb ik toch 7 uur geslapen. Niet genoeg om volledig uitgerust te zijn maar wel genoeg om door de ergste vermoeidheid door te zijn. En dat zonder amaretto :-).
Ik had een andere remedie gevonden waar ik niet bepaald trots op ben maar, iedereen wil mooi, zacht, lief en prachtig bevonden worden...en dat gevoel heb ik gisteren gekregen van een heel lief iemand.
Wat betreft gevoelens, de laatste dagen heb ik niet echt het gevoel dat ik voel, t is meer automatische piloot, waar alleen negatieve gevoelens doorkomen, op gisteravond na dan.
Zo wil ik verdorie helemaal niet leven! Elke minuut, elk uur telt.
Misschien stop ik mezelf wel weg in apathie om niet te moeten voelen, bij deze zal ik me dan proberen wakker schudden, en dat kan alleen met muziek. Together again van Janet Jackson bvb, prachtige tekst...
Waarom ben ik deze keer bang om te voelen? Ik weet dat er een enorme woede in mij zit, naar mn directe chef toe. Enorm zunne. Hopelijk kan ik haar nekeer 1 snedige opmerking geven en is de stoom er dan vanaf, en anders...dan zal ik meer dansmuziek moeten opzetten om t eraf te dansen! Shake my ass :-).
Vandaag nog met een vriendin gemaild (vanop t werk ja), en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik me overal tussenin voel zitten: aan de ene kant wilde ik altijd graag een groot gezin, toch zeker meer dan 1 kind. Aan de andere kant heb ik later ontdekt dat moest dat kind er niet zijn, ik een carrierevrouw zou zijn. En nu zit ik er tussenin, ik heb niet het grote gezin waar ik van droomde, en carriere maken wil ik niet, want dan wordt mijn liefste dochter daar de dupe van, qua aandacht en tijd voor haar. Misschien zou ik toch mijn kleuterleidsterdiploma moeten aanwenden en gaan solliciteren maar ik heb zo'n fantastische werkgever, bonussen, alles wat wettelijk mag, krijgen we.
Nog steeds zit bij mij het gevoel dat ik graag nekeer alles zou omgooien. Nog studeren, ander land gaan wonen...Canada of misschien Italie. Natuurlijk berokken ik mijn dochter het minste kwaad met het eerste :-).
Toch maar nekeer gaan horen dan voor vertaler tolk in afstandsonderwijs? Als dat mogelijk is he. Educatief verlof krijg ik toch van mijn werkgever. Liefst van al ging ik aan de unief pedagogie studeren, de eerste twee jaren mag ik in 1 jaar doen dankzij mijn bachelor. Maar dan moet je toch naar de les en dat kan nu eenmaal niet.
Pfff...om de zoveel tijd kom ik in zo'n onrust moment, en altijd komt er nadien iets dat mijn onrust beteugeld op een goede manier.
Maar hey, een ritje in een supersnelle bolide zou ik op deze moment niet afslaan. Ik merk dat ik een heel pak assertiever rijd en hardere muziek opzet in de auto en dat dat wel wat kicken is :-). Mijn mannelijke kantje komt boven haha.
Wat ik niet wil is gaan voor onderwijzeres...no way! daar zijn teveel vakken die me niet interesseren en waar ik niet sterk in ben, wiskunde ;-).
Ach we zien wel... wie weet wat kruist er mijn pad nog.
Wat ik niet wil is mijn geluk en toekomst van anderen te laten afhangen. Dat werkt niet, zo simpel is het. Geluk zijn juist die kleine momenten die al de rest goed maken, en t zit absoluut in kleine dingen. Maar het is niet altijd zo makkelijk om dat te onthouden en te blijven zien...
De laatste dagen bijvoorbeeld :-).
Ah soms heb ik zelf genoeg van mijn eigen gefilosofeer.
Ik weet het, ik denk teveel, maar ik probeer dat hier dan wat te samen te vatten in de hoop dat ik de rest van de dag wat minder denk haha.
Goh, t wordt tijd dat er nog nekeer een goei optreden is, waar ik de ziel uit mijn lijf kan dansen en zingen. Ook goed voor de conditie trouwens :-).
Laat mij twee uur op een concert dansen en dat lukt me, laat me een half uur joggen en da's een ander paar mouwen ;-), en toch minstens even intensief.
Jammer genoeg heeft mijn favo cover groep nog geen optredens gepland staan, ondanks de belofte dat ze dit jaar terug gingen spelen... :-S.
Ook Sensi wilde weer mee, die vond dat ook leuk!
Voilà ik ga een doucheke nemen en wie weet is mijn poetische inspiratie dan terug tegen sebiet.
Take care, en verget niet te genieten van de kleine dingen, ik blijf het zeggen!
En oh ja, een héééél belangrijke les die ik geleerd heb van mijn agressieve, pedo-ex: geef niemand, maar dan ook niemand het recht of de macht je leven te verpesten, of de macht om je levensloop te veranderen tot iets wat je eigenlijk niet wilde. Leef met het verleden, maar laat het verleden jou niet leven, en beoordeel mensen die je later in je leven tegenkomt, niet op de daden van de mensen die in het verleden in je leven waren. Iedereen verdient een eerlijke kans. Het vraagt vertrouwen en soms een zekere naiviteit van jezelf, maar zonder die twee kan je ook niet intens gelukkig zijn dus...
Wijze raad van tante Mie :-).
Genoeg gezaagd voor vandaag!
Take care, je t'embrasse,
Mieke