Verdriet

Zoals jullie wel weten, woon ik in Dendermonde, maar jullie wisten vast niet dat Sensi naar de opvang ging waar "het" gebeurd is. Eergisteren, vrijdag om precies te zijn. Om 10u s morgens.
Op een kleine 10 minuten tijd zijn er 3 families een dierbare kwijt, hebben een tiental families levenslange visuele littekens en is een hele gemeenschap ontreddert. Verloren gelopen.
Gisteren zijn Sensi en ik al twee keer aan haar opvang geweest. Niemand mag er binnen, alles zit onder het bloed...Dat wat al 4,5 jaar zo goed als dagelijks deel uitmaakt van onze wereld, daar zullen we waarschijnlijk nooit meer binnengaan...Het gebouw krijgt een andere functie zo heet het. Wie wil daar in godsnaam gaan werken? Als je je het bloed voorstelt, krijsende kindjes, baby's her en der, overal bloed...
Vandaag in de stoet de begeleiders van Sensi teruggezien. De verhalen die ik gehoord heb zijn vreselijk. En allemaal in dat gebouw. Op 10 minuten tijd. Ik belde gisteren met mijn zus en ze zei: je mag de mensen hun verdriet niet dragen, dat moeten ze zelf doen. Ik weet het zussie, maar toch zit ik hier elke avond te huilen. Om wat gebeurd is, om wat nog allemaal gaat komen, want niks zal nog hetzelfde zijn, voor niemand in Sint Gillis. De matten van Sensi haar kinderopvang, hangen vol bloed, de muren waar de jassen hangen normaal... hangen vol bloed...de handdoeken van de Rakkertjes, hangen vol bloed, de kleren van Sensi haar begeleiders die er waren... hangen vol bloed...bloed van een paar volwassenen en vele, vele kleine kindjes tot 2,5 jaar oud. En ik hoor de persoonlijke verhalen achter de babietjes, van wie ze waren en hoe en wat en .... t is om te huilen, echt om te huilen. Dat doe ik dan ook. Vandaag de optocht was een stapje naar verwerking, de begeleiding kunnen vastpakken, hen kunnen zeggen hoe fantastisch ze hun job doen, dat luchtte mij op. Ik heb één van hen ook vastgehouden toen we voor het gebouw stonden en ze kraakte bij de foto van de collega die omkwam. Dat was al wat ik kon doen... Ik ben er nu 3 keer geweest en ... ik weet wat er gebeurd is, en dat het daar gebeurd is. En toch is het raar om te geloven wat gebeurd is. Je kan ook niet binnenkijken, ook niet in de hal van de rakkers, daar zouden kleertjes liggen van kinderen, schoentjes...en veel veel bloed...De kleintjes zouden zijn gaan huilen bij het zien van mannelijke hulpverleners, dat wordt een levenslang trauma!
Ik heb gedaan wat ik kon dit weekend, het rouwregister getekend, een paar keer daar geweest om te proberen vatten wat gebeurd is, ik ben door een heel rouwproces gegaan, ik had het niet verwacht, maar het is zo. Het was voor mij en vele mama's en papa's al zo'n hel dit weekend, wat moet het voor de ouders van slachtoffers niet zijn?
Van mij part sterft em, hij wil toch niet eten, bon, dan niet he.
t Zou wel fijn zijn voor de ouders moesten ze weten waarom natuurlijk...het zou hen helpen in het verwerkingsproces. En dan mag ie gaan. Mensen zijn ook dieren he, dat is weer bewezen, in ieder schuilt goed en kwaad en t is maar hoe we onszelf in de hand houden...eigenlijk is de mens een door zichzelf getemd dier. Maar blijft t een wild dier...Waarbij meteen bewezen is dat je niemand kan vertrouwen, jezelf ook niet waarschijnlijk.
Ik hoop dat de ouders mettertijd toch een beetje gelukkig kunnen zijn nog...op lange termijn dan...dat ze dit een plaats kunnen geven in hun leven, hoe moeilijk ook.
Voor Sensi en mezelf hoop ik dat we weer de vaste regelmaat in onze dag krijgen, in een ander gebouw opvang, maar graag met dezelfde begeleiders. Voor Sensi hoop ik dat ze op school volgende week nog de nodige begeleiding krijgt, om haar angst te overwinnen die toch wel heerst. Dat ze min of meer antwoorden krijgt op haar vragen hierrond.
Voor Sint Gillis hoop ik dat de mensen dichter bij elkaar komen, weer een gemeenschap kunnen vormen.
Dat er weer vertrouwen en een veiligheidsgevoel kan zijn.
Ik wens iedereen een goede nachtrust toe...
xxx
Mieke