Waar haal je de kracht vandaan?

Deze vraag stelde mijn zus me gisteren nog.
Ze had een tegenslag gehad, maar niet groter dan de mijne van dit weekend.
Op liefdesgebied dus.
Gek dat mensen zo verschillend zijn en alles zo verschillend opvangen.
En zo verschillend met alles omgaan.
Laat 10 mensen krak dezelfde opvoeding krijgen en alles hetzelfde meemaken.
Het worden geen 10 dezelfde mensen.
Ik zag een tijdje geleden bij kleuters van 3 jaar hoe verschillend ze zijn en hoe duidelijk al hun karakter naar voren komt.
The Force dus ;-))
Ik weet het niet hoor, ik heb ook mijn momenten van zelfmedelijden en intense hartepijn, en wenen tot ik geen tranen meer heb.
En de bijhorende waarom vragen.
En ik heb die momenten voor mezelf ook wel nodig.
Jezelf af en toe de vraag stellen: where did i go wrong? en what's wrong with me? moet kunnen vind ik.
Net zoals de momenten van: ik ben zielig en wat gebeurd er toch met mij?
Heb ik dan nooit geluk? (in mijn geval gaat het dan over liefde)
Moet kunnen.
Maar niet te lang.
Ne mens moet het verleden ook wat kunnen loslaten he.
Er niet dagelijks mee leven.
Ik denk dat ik nog lang zou toekomen met ervaringen uit het verleden om elke dag ongelukkig en vol zelfmedelijden te zijn maar het is voorbij he.
En ik wil mijn heden niet laten verpesten door het verleden.
Dus laat het gaan zou ik zeggen.
Mijn zus blijkt er iets minder goed in te zijn (oke da's een eufemisme).
Ik ben ook een optimistisch mens he en een vrolijk.
Hang graag de grapjas uit. Lach graag. Voelt ook zo goed he lachen.
Ik zie ook graag de mensen om mij gelukkig en goh als ik hun dag kan opfleuren met een beetje onnozel doen of droge opmerkingen, waarom niet?
Dit weekend heb ik dus eens hard geweend en toen bedacht ik opeens: hebben we wel oog genoeg voor het mooie rondom ons? Zijn we soms niet teveel met onszelf bezig en missen we daarom niet teveel?
Misschien moeten we samen gewoon wat meer proberen om de dingen te zien die wel goed gaan en die wel mooi zijn.
Zoals iemand die je zegt dat het nooit wat zal worden maar dat hij me wel graag heeft en me daarop de rest van de avond omhult met zichzelf, knuffels, luisteren, babbel...troost.
Maar ik ben dan weer wie ik ben en daar raak ik dan weer oneindig ontroerd door.
Ontroering is nog steeds mooier dan verdriet he?
Al ligt het er vlak bij soms.
Zoals dit weekend.
Het blijft moeilijk he, eenzaam zijn iemand missen.
Toch voelt het opeens of ik een stadium hoger zit.
Erover kijken naar het mooie rondom mij.
Niets garandeert me dat ik niet wat terugzak natuurlijk.
Het voelt goed ook al doet het nog pijn, zoals bij Everybody hurts van REM daarstraks. traantjes, het besef dat ik hem nog niet helemaal kan loslaten eigenlijk.
En toch het vertrouwen dat dat wel zal komen op een dag.
En dat er op een dag daarna iemand anders zal zijn. Voor mij alleen...
Ik weet het, het is een gefilosofeer vandaag, maar het is met de glimlach en het besef dat alles mogelijk is.
Ik wilde dit gewoon even delen - (ik gooi het in de groep ;-)))
Nu ga ik slapen zodat ik morgen weer dossiers kan behandelen van mensen die het vaak slechter hebben dan ik.
Voelt elke dag opnieuw als een goede daad ;-))
Nog 2 werkdagjes en dan hupakee, vakantie aan zee met mijn dochter.
Zij is nu al bij de oma daar.
En zo trots dat we zijn op haar...ze leest en schrijft vlot cijfers tot 100, begint hoe langer hoe meer woorden te lezen, ze heeft de klik echt gekregen nu: letters los van elkaar lezen en er een woord van maken. KNap he!
Het enige minpuntje is dat ze niet droog geraakt s nachts maar dat zit in haar vaders familie en zoiets is erfelijk dus. Ach...ze heeft nog tijd he.
En weette, als het dat maar is! Ooit gaat het wel over en verder is ze superoke.
Daarstraks haar lieve stemmetje gehoord aan de telefoon, ongelooflijk hoe lieflijk dat klonk.
"Mama, ik wil je ook zien nu, ik mis je!"
Geweldig toch?
Toch is het voor haar zelfstandigheid ook belangrijk dat ik haar wat loslaat en dat lukt ook wel.
En goh, dan geniet ik intenser van de momenten dat we wel samen zijn!
Voilà, mijn hart is gelucht!
Sweet dreams!