Tranen...

Ik wilde dat ik de tekst over Fabeltjesland altijd van boven kon laten staan.
De mensen willen weer voortleven hier...zonder pers (die getuigen en slachtoffers echt wel lastig gevallen heeft!!!), zonder er constant aan herinnerd te worden...en toch...er is die ene plaats die opeens niet meer dagelijks bezocht wordt, waar geen vrolijk kindergelach meer klinkt nu, waar doodse stilte heerst...Die plaats waar binnenkort nog een reconstructie moet plaatsvinden...die plaats waar een bom lijkt gevallen te zijn. Die plaats is niet meer de plaats uit onze herinneringen. Ik heb het moeilijk als ik babietjes hoor huilen, een begrafenisauto zie...en dan heb ik ook al een glimp opgevangen van hoe de getuigen zich voelen.
We moeten leren leven met het feit dat niets hier meer hetzelfde zal zijn. Voor sommigen zijn de veranderingen veel ingrijpender dan voor anderen, maar de machteloosheid, het niet kunnen plaatsen en daardoor ook het grote verdriet, is er bij veel mensen hier.
Als ik Sensi ophaal op school nu, en niet terugkeer maar langs de straat rijdt waar het gebeurde krijg ik het moeilijk. Het is zo onwezenlijk. De vaste begeleiding die er die dag bij waren, is op aandringen van de mensen boven hen weer aan het werk. Die verhalen, of wat ze niet zeggen...er is iets veranderd tussen de mensen ook. Elke avond word ik door één van de begeleidsters begroet met een knuffel en een kus... t doet mij ook goed, en haar ook dat zie je.
Als het hen maar kan helpen...met een andere begeleidster praatte ik nooit eerder, en nu gaat dat vanzelf, ook over andere dingen. maar je ziet dat ze getroffen zijn, tot in het diepst van hun ziel, ze hebben de hel gezien en gehoord...En terwijl voor mij het leven alweer in zijn plooi begint te vallen, moet er voor hen nog een heleboel miserie komen, reconstructie, proces...zij die het net het meest van al nodig hebben om die draad weer op te nemen worden verschillende keren per week geconfronteerd met de "moetjes" die nog volgen...dus ook de ouders van de babietjes he, en de familie van het tanteke. Slachtoffer ben je nooit voor even...dat is een levenslange veroordeling, die je met ups and downs moet dragen.
Er is hier nog een lange weg te gaan, voor iedereen zijn draai weer gevonden heeft in dit veranderde Sint Gillis Dendermonde. Voor de tranen zullen opgedroogd zijn...