En dan is er angst...

Angst om...
om nooit meer te kunnen wennen aan een relatie als de kans zich dan eindelijk voordoet.
om zo onafhankelijk geworden te zijn dat ik me opgesloten ga voelen in een relatie.
om dan opeens, hoe groot mijn behoefte eraan nu ook is, geen lichamelijk contact meer af te kunnen.
omdat ik niet meer weet hoe het is om in een relatie te zijn, hoe het is om samen te wonen.
omdat...pffff
anderzijds angst om niemand meer te vinden en alleen te blijven, nooit meer een maatje te hebben, a partner in crime, een lief...
Als alles in het leven is het heel dubbel en weet je hoe het komt dat ik dat deze avond allemaal zat te bedenken?
Daarstraks aan het station in Mechelen, stond een koppeltje een lekker vettige tongkus te geven.
En mijn eerste reactie was: jakkes , volkomen gedegouteerd. ;-)))
Ik realiseer me nu ook dat, waar ik vroeger verlangde naar het gevoel van een superverliefdheid, ik nu verlang naar diepgewortelde liefde, elkaar begrijpen zonder woorden, kleine attenties, en ook wel verliefdheid maar niet eentje die al de rest wegvaagt en overheerst.
Keep on dreaming, keep on dreaming, keep on dreaming (iemand Finding Nemo gezien? Blijven zwemmen blijven zwemmen :-)))
Ach, niet dat ik hier depri zit te wezen... enne ik ben niet bang van spinnen, muizen enzovoort.
Ik moet mijn imago dringend weer opkrikken na het blootleggen van mijn angsten he.
De sterke stoere vrouw is back. grrr
:-))
Enfin, ik ga een dutje proberen doen. Ik bedoel een schoonheidsslaapje in mijn bed n hopelijk morgen goed uitgeslapen want want (aa ik doe hetniet graag maar bon) ik ga opruimen, afwassen, wassen en voor tschool werken morgen!!
En als het meeste al gelukt is daarvan, beloon ik mezelf met een concert denk ik.
:-)))
En zondag doe ik voort!
En volgende week de avonden.
En dan zou ik toch al ergens moeten staan vind ik.
Hoop ik.
Slaapwel!
xxx

Melancholie

Ach die zoete melancholie.
Een baby'tje van 2 dagen oud vasthouden, een koppel romantisch zien liefkozen en plagen.
En ik bekijk het vanop een afstandje met de smile van een oude vrouw, begrijpend en teder, wetend dat het de mooiste momenten zijn die er bestaan.
Gelukkig heb ik ook mijn momenten als halve puber, gek doen met de vriendinnen, echt onnozel.
Mensen die me niet kennen denken op zo'n moment waarschijnlijk dat ik een leeghoofdig boerinneke ben dat zo naief is als wat en nog niks heeft meegemaakt.
Vind ik wel leuk en de mensen bij me schatten me naar waarde, dat is het belangrijkste.
Gisteren nog een collega raad gegeven over haar relatie, het gekke was dat ze me verwonderd zat aan te kijken. Alles wat ik zei kwam precies overeen met wat haar vriend had gezegd, over haar.
Ze vond dat ik wijs ben. mmm
Ja het voelt soms wel zo, soms voel ik me gedragen door het leven, door de ervaringen die me sterk gemaakt hebben.
Anderzijds voel ik dat ik wat mezelf betreft ook groei.
Met mijn minpuntjes of course.
Aan sommige werk ik, anderen probeer ik op een andere manier op te vangen.
Ik voel mijn kracht groeien maar vraag me wel af of dat gevoel zal overblijven als de zomer voorbij is.
Ach. We zien wel. Ik hoop dat ik de herfst niet alleen in zal moeten gaan, maar voorlopig is het alleen zijn draaglijk.
En dit weekend ga ik vor t school erin vliegen.
Ik kan bepaalde mensen nu eenmaal niet teleurstellen, al ben ik echt moe van die 2 jaar en hoop ik alleen maar dat het komende jaar even snel voorbij zal zijn, 't is te zeggen, eind maart zal er een zucht van opluchting door mijn lijf gaan.
Enfin, tot dan zal ik een evenwicht moeten zoeken tussen werk, mama zijn, en school en toch niet te vergeten, ontspanning!
Misschien ben ik maar beter single eigenlijk, stel je voor dat ik er ook nog eens een partner zou moeten bijcombineren.
:-)))
My good old humour he, 't is dat je lijf niet zonder eten kan, de geest kan wel overleven op wat humor...
Ik ben het levende bewijs haha.
En nu!trtrtrtrtr Slaapwel (amaai nog zo vroeg, maar 20 over middernacht ;-))
Sweet dreams
en moge het leven jullie kracht geven en jullie dragen...

Verslag

Voilà ik ben dus 10 dagen met mijn dochter aan zee geweest.
We hebben leuke dingen gedaan: strand, winkelen, wandelen. We zijn naar radio 2 aan zee geweest.
Al de eerste dag wist ik dat ik opeens volledig over de persoon over ben waar ik nog zo'n hartepijn voor gehad had. Het was een bevrijding!
Ik zag koppels en was niet jaloers. Alleen 's avonds als Sensi in bed lag was het effe moeilijk. Dan zit je daar alleen, again.
In een ongemakkelijke zetel naar een miniscuul tv-tje te kijken, waar weliswaar kabel was, maar toch.
Dat was moeilijk. De tweede avond zijn we dan maar lang weggebleven. En daar zag ik iemand backstage staan die ik wel leuk vond.
Bleek een presentator te zijn.
What's wrong with me?
Waarom geen mens met een nine to five job?
Ik weet het niet al heb ik wel een vermoeden.
Maar voor alle duidelijkheid: ik ben niet verliefd!
Sensi heeft zich dan ook rot geamuseerd de tweede zaterdag met de ketnetband en Lambik en Suske en Wiske.
Terug thuis ben ik die persoon even gaan opzoeken en wat bleek? Nu nog mooier! Hij is een toneelmens: auteur - regisseur.
Terug naar waar het begon hihi.
En met kindertoneel bezig.
Enfin, heb al contact per mail gehad met hem.
Leuk, zal dit najaar wel eens gaan kijken naar een sprookje van hem.
Vorige woensdag dan Bal Nationale in Brussel.
Super kippevlees moment en ja, ook de zekerheid dat die ander zoveel dag lieve schat tegen mij mag zeggen wat ie wil, het is OVER!!!!! Yiehaa, ik droom zelfs niet meer van hem 's nachts, wat ervoor toch frequent voorkwam.
Zaterdag dan opnieuw naar zee en daar heb ik de toneelmens aangesproken en guess what? Ik mag zijn eindwerk over toneel inkijken! Hij is dan wel onderwijzer maar ik zal er vast hulp aan hebben.
Nu nog hopen dat hij van zijn woord is he.
Zondagavond met mijn zus naar Boombal in het Baudelopark.
Speciale sfeer daar: onder de bomen, lichtjes en heerlijke folkmuziek en dansen.
Bij momenten voelde ik me echt een Keltische heks.
Volgend jaar vind je me er elke avond van de Feesten denk ik!
En maandag een heerlijk dagje shoppen met Dana in Gent, lekker gegeten en daarna op St Baafs
de afsluiter he.
Super was het maar vooral heel laat.
Die drie avonden hebben mijn ritme behoorlijk in de war gegooid.
Zelfs het opnieuw gaan werken vandaag heeft me nog niet helemaal terug in het ritme gebracht.
Maar het gaat nu wel.
Enfin, ik moet er dringend invliegen voor t school en daarom ga ik dit dochtervrije weekend maar eens achter de computer zitten en ervoor gaan.
En tot dan een beetje bekomen.
NU ga ik slapen, een poging om in het "ritme" te komen.
Slaapwel allemaal!
xxx

Back home

Hoi allemaal,
Ben al een weekje terug maar is erg druk geweest. Leuke dingen weliswaar!
Maar nu ga ik mijn bed opzoeken, het is té zwaar geweest.
Verslag volgt!
xxx

Vakantie

Hoihoi
Ik hoop dat jullie mijn blogje gaan missen hihi
Ik ben er even niet, tot binnenkort!
Ik ga wel mijn computerke missen maar bon...
Enfin, dikke kus en tot binnenkort en per gsm ben ik nog wel bereikbaar!
xxx

Waar haal je de kracht vandaan?

Deze vraag stelde mijn zus me gisteren nog.
Ze had een tegenslag gehad, maar niet groter dan de mijne van dit weekend.
Op liefdesgebied dus.
Gek dat mensen zo verschillend zijn en alles zo verschillend opvangen.
En zo verschillend met alles omgaan.
Laat 10 mensen krak dezelfde opvoeding krijgen en alles hetzelfde meemaken.
Het worden geen 10 dezelfde mensen.
Ik zag een tijdje geleden bij kleuters van 3 jaar hoe verschillend ze zijn en hoe duidelijk al hun karakter naar voren komt.
The Force dus ;-))
Ik weet het niet hoor, ik heb ook mijn momenten van zelfmedelijden en intense hartepijn, en wenen tot ik geen tranen meer heb.
En de bijhorende waarom vragen.
En ik heb die momenten voor mezelf ook wel nodig.
Jezelf af en toe de vraag stellen: where did i go wrong? en what's wrong with me? moet kunnen vind ik.
Net zoals de momenten van: ik ben zielig en wat gebeurd er toch met mij?
Heb ik dan nooit geluk? (in mijn geval gaat het dan over liefde)
Moet kunnen.
Maar niet te lang.
Ne mens moet het verleden ook wat kunnen loslaten he.
Er niet dagelijks mee leven.
Ik denk dat ik nog lang zou toekomen met ervaringen uit het verleden om elke dag ongelukkig en vol zelfmedelijden te zijn maar het is voorbij he.
En ik wil mijn heden niet laten verpesten door het verleden.
Dus laat het gaan zou ik zeggen.
Mijn zus blijkt er iets minder goed in te zijn (oke da's een eufemisme).
Ik ben ook een optimistisch mens he en een vrolijk.
Hang graag de grapjas uit. Lach graag. Voelt ook zo goed he lachen.
Ik zie ook graag de mensen om mij gelukkig en goh als ik hun dag kan opfleuren met een beetje onnozel doen of droge opmerkingen, waarom niet?
Dit weekend heb ik dus eens hard geweend en toen bedacht ik opeens: hebben we wel oog genoeg voor het mooie rondom ons? Zijn we soms niet teveel met onszelf bezig en missen we daarom niet teveel?
Misschien moeten we samen gewoon wat meer proberen om de dingen te zien die wel goed gaan en die wel mooi zijn.
Zoals iemand die je zegt dat het nooit wat zal worden maar dat hij me wel graag heeft en me daarop de rest van de avond omhult met zichzelf, knuffels, luisteren, babbel...troost.
Maar ik ben dan weer wie ik ben en daar raak ik dan weer oneindig ontroerd door.
Ontroering is nog steeds mooier dan verdriet he?
Al ligt het er vlak bij soms.
Zoals dit weekend.
Het blijft moeilijk he, eenzaam zijn iemand missen.
Toch voelt het opeens of ik een stadium hoger zit.
Erover kijken naar het mooie rondom mij.
Niets garandeert me dat ik niet wat terugzak natuurlijk.
Het voelt goed ook al doet het nog pijn, zoals bij Everybody hurts van REM daarstraks. traantjes, het besef dat ik hem nog niet helemaal kan loslaten eigenlijk.
En toch het vertrouwen dat dat wel zal komen op een dag.
En dat er op een dag daarna iemand anders zal zijn. Voor mij alleen...
Ik weet het, het is een gefilosofeer vandaag, maar het is met de glimlach en het besef dat alles mogelijk is.
Ik wilde dit gewoon even delen - (ik gooi het in de groep ;-)))
Nu ga ik slapen zodat ik morgen weer dossiers kan behandelen van mensen die het vaak slechter hebben dan ik.
Voelt elke dag opnieuw als een goede daad ;-))
Nog 2 werkdagjes en dan hupakee, vakantie aan zee met mijn dochter.
Zij is nu al bij de oma daar.
En zo trots dat we zijn op haar...ze leest en schrijft vlot cijfers tot 100, begint hoe langer hoe meer woorden te lezen, ze heeft de klik echt gekregen nu: letters los van elkaar lezen en er een woord van maken. KNap he!
Het enige minpuntje is dat ze niet droog geraakt s nachts maar dat zit in haar vaders familie en zoiets is erfelijk dus. Ach...ze heeft nog tijd he.
En weette, als het dat maar is! Ooit gaat het wel over en verder is ze superoke.
Daarstraks haar lieve stemmetje gehoord aan de telefoon, ongelooflijk hoe lieflijk dat klonk.
"Mama, ik wil je ook zien nu, ik mis je!"
Geweldig toch?
Toch is het voor haar zelfstandigheid ook belangrijk dat ik haar wat loslaat en dat lukt ook wel.
En goh, dan geniet ik intenser van de momenten dat we wel samen zijn!
Voilà, mijn hart is gelucht!
Sweet dreams!

SOS

Goh, hoe moet ik dit nu beschrijven...
Ik heb een geweldig weekend gehad en toch ook een pijnlijk.
Vrijdag met mijn beste vriendin echt een superavondje gehad.
Heerlijk concert, goed geshaked, leuke blikken gewisseld. Zeg maar stomend...
Laat thuis;-))
De volgende dag tegen de middag Sensi gaan halen en meteen doorgereden naar Beervelde voor een voetbaltornooi. Was ook erg leuk. Ik realiseerde me dat ik nog nooit life voetbal gezien had en ik heb er van genoten want ja: ik kan buitenspel uitleggen he;-))
Enfin, "onze" ploeg heeft wel dik verloren maar allé...misschien had ik toch mijn klep moeten opentrekken en roepen wat ik dacht.
s Avonds mijn babysit binnengelaten en vol zenuwen vertrokken...
tja rare avond was het...
Ik heb niet het gevoel dat ik iets verloren heb eigenlijk, eerder gewonnen maar dan niet wat ik ervan verwachtte.
En dat deed pijn.
Is de tweede keer op een maand tijd...
pffff
Het went niet hoor...
Helemaal niet...en dan nog zo geknuffeld worden en zo getroost door de persoon in kwestie, maakt het eigenlijk moeilijker.
Hij voelde zich wel wat schuldig ofzo... of was zo met me begaan...
Ik heb blijkbaar geen geluk...is dit een nieuwe levensles?
Hehe ik heb er genoeg gehad anders...
Ik weet dat bepaalde aspecten van mijn leven best goed gaan maar toch.
Het aspect relatie en liefde kan echt wel beter... slechter is niet mogelijk dus...
Maar als ik hoop op verbetering komt er ook niks...moet ik dan de hoop opgeven? Doen of ik het niet belangrijk vind?
Ik kan echt niks beginnen met iemand waar ik me niet genoeg toe aangetrokken voel.
Het plaatje moet kloppen he. Voor minder dan aantrekking op ALLE gebieden ga ik niet meer.
Uit ervaring...
Ach...
Vandaag was ik stikkapot, supermoe, op alle gebieden.
Hoe ik de dag ben doorgeraakt weet ik niet meer en dan nog zware dossiers erbij.
Mijn eetlust is ook niet wat ie zou moeten zijn.
Maar ik heb reserve genoeg dus geen probleem.
En hier zit ik dan, bij een glaasje rode wijn mijn hart leeg te schrijven en te zingen (oh den Bryan toch he...zo'n pakkende nummerkes)
Oh thinking about our younger years...
Heb ik toen iets mis gedaan waarvoor ik nu gestraft word?
Geen idee maar soms voelt het zo.
Oh once in your life you find someone...
Oke, misschien heb ik mijn kans dan al gehad?
Jammer doodjammer zou ik dat vinden...en erg frustrerend om te weten dat er dan nooit meer iemand zou komen.
Ik wéét dat ik me gewoon op andre zaken moet concentreren. Maar het is allemaal zo snel en simpel gezegd he.
Ik ga slapen, beetje slaap inhalen.
Dikke kus en voor de vrijgezellen... I'm here maar ik kan niet garanderen dat ik niet kieskeurig ga zijn.:-))
En meid, samen komen we er doorheen he.
Zolang we samen maar blijven weggaan en nieuwe horizonten ontdekken.
Op één van die tochten zullen we vast wel iemand tegenkomen.
Hoop ik.
xxx