Mensen zijn toch complex eigenlijk.
En we moeten zoveel.
En kijk eens rond, de meeste mensen kunnen dat wel aan hoor.
Gaan werken, een huishouden, kinderen en/of hobby's, en al het geregel om dit al rond te krijgen. Dat is dan het grijpbare.
Het ongrijpbare is wel het moeilijkste stuk aan ons leven, het zijn de emoties, verlangens, gedachten. We zijn geen robots. Bij sommigen zijn de gedachten en verlangens een beetje minder aanwezig, bij anderen zijn ze prominent kortom, iedereen is verschillend, gaat er verschillend mee om.
Vandaar dat beslissingen die moeten genomen worden, door burgemeesters, in bedrijven, op scholen, nooit iedereen tevreden zullen stellen.
Compromissen sluiten komt er dus nog een keer bovenop voor elke mens.
Weer iets energievretends.
Iedereen moet compromissen sluiten in zijn leven, iedereen.
Leven is toch een uitdaging, niet?
Soms vraag ik me af waarom veel mensen niet wat makkelijker compromissen sluiten, maar we zijn zo egoistisch geworden in deze maatschappij, zo enorm egoistisch. Bezit is status, net zoals al dan niet fake schoonheid.
Dat kan ik niet begrijpen. Het is toch niet de bedoeling trots te zijn op wat we hebben of hoe we eruit zien, maar op wie we zijn?
Een goed mens proberen zijn voor anderen, mensen helpen, begrip en respect voor anderen hebben dat is toch pas iets om trots op te zijn? Daar hoef je niet een bepaald geloof voor te hebben je hoeft er niet voor op een bepaalde plaats te wonen. Het is terug naar de essentie. En dat is een levenswerk. Het geeft jezelf meer voldoening dan je ooit kan hebben van dikkere borsten, minder vet of een grote villa. Ik gun de mensen dat he, maar sommige mensen leven alleen nog maar voor zoiets... en vergeten mens te zijn. En waar mensen vergeten mens te zijn, ...
Ik realiseer me ook hoe kort het leven soms kan zijn. Mijn verlangens en dromen zijn gericht op een fijn gezin, een warme huiselijke sfeer, veel muziek, veel toffe vrienden en een doel om me voor in te zetten, mijn steentje bij te dragen voor een betere samenleving.
Ik zie de jaren voorbijvliegen en tja, met pijn in het hart kan ik mijn dochter maar een half gezin geven, de rest wel gelukkig, een warme huiselijke sfeer, veel gelach, veel muziek en zingen, en toffe vrienden, ja dat kan ik haar meegeven.
En nu krijg ik een kans om een iets groter steentje bij te dragen aan onze samenleving dan voorheen. Het is een droomkans. Het is wel ook nog n beetje de kat uit de boom kijken, zien of het me ligt.
Het gekke is, dat iedereen waar ik aan vertel wat ik ga doen me zegt: dat is echt iets voor u!
Maar het mooiste was de reactie van mijn dochter...ze kreeg tranen in haar ogen, lachte ontroerd en trots en zei: mama, dat is echt iets voor jou, jij kan het zo goed uitleggen! Ik ben nu al trots op je!
En ik was trots op haar, mijn meiske wordt groot op een fijne manier en dan denk ik bij mezelf: ik doe het zo slecht nog niet...en dat compenseert de hele sleur die we doormoeten, alle moetjes, alle harde tijden...
Mijn puzzelstukjes vallen een beetje op zijn plaats dit jaar, ik woon hier graag, wil hier niet meer weg, mijn wortels groeien nu hier en ik verlang ernaar dat zo te kunnen laten, ik krijg hier een nieuwe uitdaging, een geweldige kans, mijn dochter krijgt een nieuwe kans op een nieuwe school, nieuwe opvang, ze is net met de chiro op kamp geweest, ...ons leven is al veranderd dit jaar en nu dit. We zijn gelukkig, en hoopvol. En het heeft niks met bezit te maken.
Zalig is dat!
Mettertijd zal ik die ene persoon wel eens uitleggen wat die ene dag voor mij betekent. Niet alleen op t gebied van die ene kans, er is ook nog wel iets meer.
k Zou van beide mijn levenswerk willen maken...
Maar we zien wel, niks overhaasten. Geduld hebben (ja daar ga ik weer met mn geduld!).
En genieten van elk moment!
Heerlijk.
Nu dit van me afgeschreven is, kan ik misschien eindelijk wat rust vinden om in mijn bed te kruipen en te slapen.
Slaapwel!
